Nazywany jednym z najważniejszych wydarzeń chrześcijaństwa,
a także „trzema latami Zielonych Świąt Kościoła” (od 1962 do 1965 r.).
11 października to dizeń rozpoczęcia Soboru Watykańskiego II. w 1962 r.
Był pierwszą, zakrojoną na tak szeroką skalę refleksją Kościoła o sobie samym.
Jaka to skala?
- 3058 ojców soboru (61 z Polski),
- wspomaganych przez ponad 450 ekspertów,
- a przysłuchiwało się im ponad 50 audytorów (2 Polaków)
- oraz 106 obserwatorów ze wspólnot niekatolickich.
Po raz pierwszy w dziejach Kościoła świeccy odegrali w nim tak dużą rolę.
W czasie Soboru odbyło się:
- 168 posiedzeń plenarnych,
- 10 posiedzeń publicznych,
- 147 przemówień, zwanych relacjami, w których omawiano treść projektów uchwał soborowych,
- 2212 przemówień dyskusyjnych, zwanych interwencjami,
- 4361 interwencji pisemnych,
- 538 głosowań.
- Sobór zostawił 16 dokumentów „do wszystkich braci w Panu”.
Kościół katolicki poprzez reformy Soboru Watykańskiego II nie zmienił nic ze swej doktryny, nie wprowadził czegoś zupełnie nowego, ale powrócił do tradycji.
Uznał, że aby móc skutecznie pełnić swe posłannictwo, musi się nieustannie odnawiać i odczytywać znaki czasu. Przemiana, którą zapoczątkował Sobór, jest przemianą ogromną. Jest to zmiana mentalności, form działania, postrzegania świata.
Często nie zdajemy sprawy, że gdyby nie Vaticanum II, nasz udział w życiu Kościoła byłby inny i – w przypadku świeckich – bardzo ograniczony. Powszechny dostęp do Pisma Świętego, czynne zaangażowanie w liturgię odprawianą po polsku, wiele ruchów i wspólnot działających prawie w każdej parafii – nie mielibyśmy tego bez Soboru Watykańskiego II.
