Po wysłuchaniu słów Ewangelii i wyjaśniającej Liturgię Słowa homilii w każdą niedzielę i w uroczystości następuje Wyznanie wiary (chyba, że miało miejsce odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych). Ten uroczysty akt jest wspólnotowym świętowaniem wiary otrzymanej na Chrzcie. Jest to ważny moment ponownego uświadomienia sobie, że wierzymy, czyli mamy więź z Bogiem z Jego łaski, niczym nie zasłużyliśmy sobie na nią, ani też tym bardziej sami nie opracowaliśmy sobie pewnego systemu idei, który następnie wspólnie postanowiliśmy przyjąć. To coś o wiele większego. Wierzymy, czyli mamy więź z Bogiem Żyjącym, bo On sam nam Siebie objawił i wciąż przez Ducha Świętego objawia w swoim Kościele (Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich. J 17, 26 )
Wyznanie wiary w takiej formie, w jakiej je przeżywamy na Mszy Świętej nawiązuje do fundamentalnego dialogu, który ma miejsce przy otrzymaniu Chrztu, w którym kandydatowi do Chrztu lub w jego imieniu rodzicom i chrzestnym Kościół stawia pytanie o wyrzeczenie się Złego i wiarę w Boga. W głębszym przeżywaniu i rozumieniu tego wyznania ponawianego we wspólnocie Kościoła może nam pomóc świadomość, że od pierwszych wieków chrześcijaństwa to wyznanie wiary przy Chrzcie było nazywane symbolem (z gr. συμβόλου zbiegać się, składać). Symbol był w starożytności częścią przedmiotu (pierścienia, laski czy tabliczki) służącą za znak rozpoznawczy dla gości, posłów, partnera umowy. Połączenie symbolu z jej drugą częścią umożliwiało wzajemne rozpoznanie się i jedność. Jak pisze Joseph Ratzinger Benedykt XVI we Wprowadzeniu do chrześcijaństwa każdy człowiek ma w rękach wiarę tylko jako symbolon, jako niepełną, odłamaną cząstkę, która może odnaleźć swoją jedność i całość tylko przez złożenie z innymi. Wiara domaga się wspólnego jej wyznawania w Kościele, aby mogło się też dokonać symballein (połączenie) z Bogiem.