„Gloria in excelsis Deo” znaczy „Chwała na wysokości Bogu”.
Tak zaczyna się starożytny hymn uwielbienia, powstały już w II wieku chrześcijaństwa. Hymn ten powstał po grecku, następnie został przetłumaczony na łacinę, a po Soborze Watykańskim II śpiewamy go w językach narodowych. Warto uświadomić sobie, jak wiele pokoleń chrześcijan uwielbiało nim Boga! Gloria obok innych stałych części Liturgii powstawało z pragnienia wierzących, by dołączyć swoje słowo do słów wielbiących Boga zaczerpniętych z samego Pisma Świętego. Początek hymnu Gloria to dosłownie fragment Ewangelii, opisujący Narodzenie Pana Jezusa. To śpiew zastępów Aniołów ogłaszających pasterzom przyjście na świat Mesjasza:” Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli.”(Łk 2, 14) Dlatego w pierwszych wiekach hymn ten był ściśle związany z Uroczystością Narodzenia Pańskiego i mógł być intonowany tylko w tę uroczystość przez samego papieża w Jego Bazylice na Lateranie. Z czasem to uroczyste uwielbienie Boga papież mógł rozpoczynać na Liturgii w każdą niedzielę i w święta męczenników, stopniowo mogli go intonować biskupi a w końcu prezbiterzy, jednak tylko w Wigilię Paschalną i w dniu swoich święceń. Obecnie Gloria śpiewa się w niedziele (oprócz niedziel Adwentu i Wielkiego Postu), uroczystości i święta oraz w czasie oktaw uroczystości Narodzenia Pańskiego i Zmartwychwstania Pańskiego. Ten hymn to zaproszenie do wspólnego z Aniołami uwielbiania Świętego Boga, do wspólnego z nimi zachwytu wobec Jego upodobania w ludziach. Śpiewając Gloria całym sercem, umysłem, całą swoją osobą, oddajemy chwałę Bogu, który jedynie jest godzien czci, wyznajemy Boga Ojca Wszechmogącego, Jego Syna Jezusa Chrystusa – naszego Zbawiciela i Ducha Świętego – Boga, który udziela Swojego pokoju – ( takiego, jakiego świat nie może dać) tym, którzy przyjmują jako Jego dzieci Jego upodobanie, które posunął aż tak daleko, że stał się Jednym z nas.
s. Walteria
