Święta Teresa od Jezusa bardzo czciła i kochała św. Józefa i odnowiła jego kult w Kościele. Zachęca również nas do uciekania się do wstawiennictwa tego świętego.
„Wybrałam sobie za orędownika i patrona chwalebnego świętego Józefa, któremu się polecałam. I poznałam jasno, że jak w tej potrzebie, tak i w innych jeszcze ważniejszych, w których chodziło o cześć moją i zatracenie duszy, Ojciec ten mój i Patron wybawił mnie i więcej mi dobrego uczynił niż sama prosić umiałam. Nie pamiętam, bym kiedykolwiek aż do tej chwili prosiła go, o jaką rzecz, której by mi nie wyświadczył. Jest to rzecz zdumiewająca, jak wielkie rzeczy Bóg mi uczynił za przyczyną tego chwalebnego Świętego. Z ilu niebezpieczeństw na ciele i na duszy mnie wybawił. Innym Świętym, rzec można, dał Bóg łaskę wspomagania nas w tej lub innej potrzebie, temu zaś chwalebnemu Świętemu, jak o tym wiem z własnego doświadczenia, dał władzę wspomagania nas we wszystkich. Chciał nas Pan przez to zapewnić, że jak był mu poddany na ziemi jako opiekunowi i mniemanemu swemu ojcu, który miał prawo Mu rozkazywać – tak i w niebie czyni wszystko, o cokolwiek on Go prosi. Przekonali się o tym i inni, którym poradziłam, aby się jemu polecili. I coraz więcej jest już takich, którzy go czczą i wzywają, doznając na sobie tej prawdy”. /KŻ 6,6/
Dla naszej Wspólnoty jest on szczególnym Opiekunem i Orędownikiem. Będąc małą cząstką kościoła doświadczamy pomocy św. Józefa Opiekuna Kościoła świętego.
Większość naszych ważnych spraw, wydarzeń, miało miejsce w środę, która jest dniem szczególnie poświęconym św. Józefowi.
Trochę z historii z książki „Idźcie do Józefa”- Ks. B. Mokrzyckiego SJ:
„Początki święta Opieki świętego Józefa sięgają XVII wieku.
W tym i dwóch następnych stuleciach występowało ono tylko lokalnie,
głównie w klasztorach (karmelici, augustianie, dominikanie).
Obchodzono je w trzecią niedzielę po Wielkanocy.
Dopiero 10 września 1847 roku papież Pius IX podpisał rangę tego święta i ogłosił je jako obowiązujące w całym Kościele Powszechnym.
Papież Pius X w 1913 roku jeszcze bardziej podniósł jego rangę (do uroczystości pierwszej klasy). Jako dzień obchodów tej uroczystości wyznaczył środę po drugiej niedzieli po Wielkanocy zamiast dotychczasowej trzeciej niedzieli po Wielkanocy.
Dekret Kongregacji Obrzędów z dnia 24 kwietnia 1956 roku, za pontyfikatu Piusa XII, zniósł uroczystość Opieki świętego Józefa (co papież ogłosił w 1955 r.), zastępując je świętem świętego Józefa Robotnika (1 maja).
Tytuł zaś Patrona Kościoła Świętego został dołączony do święta 19 marca
(zob. ŚJ, s. 274, 286; EK, t .VIII, k.126).
Zanim dekret Kongregacji Obrzędów wprowadził Święto świętego Józefa Robotnika, wcześniej zostało ono zapowiedziane przez papieża Piusa XII listem z dnia 1 maja 1955 roku, napisanym z okazji dziesiątej rocznicy powstania Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Robotników Włoskich.
Ogłaszając to święto, papież nadał religijne znaczenia świeckiemu świętu pracy, ustanowionemu w Paryżu w 1889 roku przez II Międzynarodówkę i obchodzonemu corocznie 1 maja jako Dzień Solidarności klasy Robotniczej.
W 1969 roku, w ramach reformy liturgicznej po Soborze Watykańskim II, ranga święta świętego Józefa Robotnika została obniżona do wspomnienia dowolnego (zob. ŚJ, s. 223, 274, 286n, 441; EK, t. VIII, k. 126).”/Z książki „Idźcie do Józefa”- Ks. B. Mokrzyckiego SJ, ss. 348-349./
Podobnie jak św. Teresa doświadczała jego pomocy w każdej dziedzinie:
„Raz, gdy byłam w skrajnej potrzebie, nie mając za co nająć koniecznych robotników i rady już nie widząc, ukazał mi się św. Józef, prawdziwy mój ojciec i możny opiekun i zapewnił mnie, że pieniędzy mi nie zabraknie, że mogę bez obawy zawrzeć umowę, co i uczyniłam, nie mając szeląga w kieszeni, a Pan zaradził potrzebie w sposób taki, że zdumiewali się wszyscy, którzy się o tym dowiedzieli”./KŻ 33,12/
Również i my jako młoda Wspólnota – przed nami rozbudowa nie tylko duchowa – doświadczamy jego pomocy; chociażby ostatni dar otrzymany w środę.
Imię św. Józefa słyszymy podczas prawie każdej Mszy św. Zaraz po imieniu Najświętszej Maryi Panny. Zawdzięczamy to papieżowi Franciszkowi,
który 1 maja 2013 r. upoważnił Kongregację Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, by włączyły imię św. Józefa do II, III i IV Modlitwy eucharystycznej Mszału Rzymskiego.
DEKRET
Św. Józef z Nazaretu, ustanowiony w Bożym planie zbawienia głową Rodziny naszego Pana Jezusa Chrystusa i sprawujący nad Nim ojcowską opiekę, wypełnił doskonale otrzymaną łaskę i powierzone mu zadanie. Związany mocno z początkiem tajemnicy ludzkiego zabawienia jest też przykładem niezwykłej pokory, która w wierze chrześcijańskiej służy do osiągnięcia wzniosłych celów, oraz obrazem zwyczajnych, ludzkich, prostych cnót, koniecznych aby być dobrymi i prawdziwymi świadkami Chrystusa. Dzięki nim, ów Sprawiedliwy mąż, troszcząc się z miłością o Bożą Rodzicielkę i poświęcając się z radością wychowaniu Jezusa Chrystusa, stał się opiekunem najcenniejszych skarbów Boga Ojca, a ciesząc się na przestrzeni wieków nieustannym kultem ludu Bożego, wspomagał mistyczne ciało Jezusa, czyli Kościół.
Wierni Kościoła Katolickiego mieli zatem do Świętego Józefa nieprzerwane nabożeństwo, oddając w uroczystych ceremoniach cześć najczystszemu Oblubieńcowi Bożej Rodzicielki i Patronowi w niebie Kościoła powszechnego. Dlatego też Błogosławiony Jan XXIII, w czasie II Soboru Watykańskiego, nakazał włączyć jego imię do pradawnego Kanonu Rzymskiego. Papież Benedykt XVI z kolei, zważając na prawdę o świętych obcowaniu i na obecność świętych w naszym ziemskim pielgrzymowaniu aby doprowadzić nas do Chrystusa i z Nim zjednoczyć, przyjął łaskawie i zaaprobował kolejną pobożną prośbę, wyrażaną w różnych częściach świata, którą niedawno potwierdził także papież Franciszek.
Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, po uważnym rozważeniu sprawy i na mocy uprawnień otrzymanych od Ojca Świętego Franciszka, chętnie zarządza zatem, aby imię Świętego Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, zostało odtąd włączone do Modlitw eucharystycznych II, III i IV, w trzecim wydaniu typicznym Mszału Rzymskiego, zaraz po imieniu Najświętszej Maryi Panny, w następującym brzmieniu: w II Modlitwie eucharystycznej: «ut cum beáta Dei Genetríce Vírgine María, beáto Ioseph, eius Sponso, beátis Apóstolis»; w III Modlitwie eucharystycznej: «cum beatíssima Vírgine, Dei Genetríce, María, cum beáto Ioseph, eius Sponso, cum beátis Apóstolis»; w IV Modlitwie eucharystycznej: «cum beáta Vírgine, Dei Genetríce, María, cum beáto Ioseph, eius Sponso, cum Apóstolis».
Jeśli chodzi o teksty w języku łacińskim, należy posłużyć się tymi właśnie sformułowaniami, które od tej pory ogłasza się jako typiczne. Jeśli chodzi o tłumaczenia na najbardziej popularne języki zachodnie, Kongregacja przedstawi je w najbliższym czasie. W przypadku tłumaczeń na inne języki, zgodnie z przepisami prawa, powinny zostać przygotowane przez właściwe Konferencje Biskupów i zatwierdzone przez Stolicę Świętą za pośrednictwem tejże Kongregacji.
Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, 1 maja 2013, św. Józefa, rzemieślnika.
Święta Teresa często w swoim życiu polecała się opiece Maryi i św. Józefa:
„Nieustanne czyniłam dzięki Bogu i chwalebnemu mojemu ojcu, świętemu Józefowi, bo on to, jak byłam przekonana, sprowadził do nas tego świętego męża, (…) będącej pod jego wezwaniem. Jemu i Najświętszej Maryi Pannie zawsze się gorąco polecałam”. /KŻ 30,7/
Niech i nam towarzyszy Maryja i św. Józef
wzywajmy z ufnością ich pomocy
i zapraszajmy w naszą codzienność.
